Demme, Byrne i ich wspólna wizja Jonathan Demme był reżyserem „Milczenia owiec” i „Filadelfii”, a także twórcą teledysków New Order czy Bruce’a Springsteena. „Stop making sense” jest owocem jego współpracy z Davidem Byrne, liderem legendarnych Talking Heads. Film nie jest po prostu zapisem koncertu – to starannie wyreżyserowany i przemyślany spektakl, w którym każdy kadr, każda nuta i element scenografii (jak legendarny ogromny garnitur lidera czy stojąca na scenie lampa) ma swoje miejsce. Powstało w ten sposób dzieło ponadczasowe, od lat porywające widzów, niezależnie od ich gustów muzycznych.
Talking Heads w szczytowej formie
„Stop making sense” nakręcono w grudniu 1983 roku, w komercyjnym i artystycznym szczycie kariery Talking Heads, podczas trasy promującej ich album „Speaking in Tongues”. Całość została nakręcona w hollywoodzkim teatrze Pantages, podczas trzech koncertowych nocy. Z okazji 40. rocznicy premiery został cyfrowo odrestaurowany w 4k, zremasterowana z myślą o nowoczesnych salach kinowych została także ścieżka dźwiękowa. Znajdziemy na niej największe przeboje Talking Heads – choć „przebój” to nie jest być może właściwe określenie w kontekście twórczości nowojorskiej grupy, tworzącej zupełnie nowa muzyczną jakość z elementów funku, art rocka, world music i nowej fali. Usłyszymy m.in. „Burning Down the House”, „Psycho Killer”, „Once in a Lifetime” czy „This Must Be the Place”, których teksty przełożyła na język polski Gaba Kulka.
Wszystko po mistrzowsku sfilmowane – Demme jest bliski perfekcji w przekładaniu na ekran scenicznej ekstazy muzyków, a kamera wydaje się samoistnie dostrajać do niezwykłej energii Davida Byrna, który rusza się niczym wytrawny tancerz.
Dzieło ponadczasowe
Niezależnie od tego, czy jesteś fanem Talking Heads, czy dopiero odkrywasz ich twórczość, seans „Stop making sense” jest przeżyciem wyjątkowym, w którym widz ma szansę dosłownie poczuć się częścią spektaklu. Wrażenie, że jesteśmy na sali koncertowej, jest dojmujące i nie opuszcza przez cały czas trwania projekcji. Mimo upływu lat zarówno muzyka, jak i obraz wydają się nie tyle nawet współczesne, ile wciąż wyprzedzające epokę.